Recenzja filmu

Przypadek Harolda Cricka (2006)

Tytułowy Harold Crick (Will Ferrell) jest typowym urzędasem, jakiego wyobrażenie buduje choćby popularna seria komiksów z Dilbertem w roli głównej. Mechanicznie, z dokładnością co do sekundy (w czym pomaga mu najlepszy przyjaciel - świecący sympatycznie na niebiesko zegarek) wykonuje codzienne czynności. Jego życie to rutynowa i mozolnie wykonywana praca oraz brak przyjemności czy głębszej refleksji. Wszystko to zostaje wywrócone do góry nogami, gdy Harold odkrywa, że jest bohaterem nowej powieści Karen Eiffel (Emma Thompson) - znakomitej, acz pesymistycznej i nihilistycznej pisarki... "Przypadek Harolda Cricka" ma wiele wspólnego z takimi oryginalnymi utworami jak "Być jak John Malkovich", "Adaptacja", "Zakochany bez pamięci", czy ze stosunkowo świeżym "Jak we śnie". Jeśli komuś odpowiada taka forma rozrywki, wyjdzie z seansu usatysfakcjonowany. Realna rzeczywistość miesza się tu z literacką fikcją, przy czym twórcy nie dbają szczególnie o zachowanie pozorów prawdziwości. Opowiedziana historia ma służyć głównie dobrej zabawie - i z tego zadania wywiązuje się pierwszorzędnie. Film Forstera ("Marzyciel") jest komediodramatem, choć z naciskiem na dramat - co zresztą zabawnie stara się ustalić Harold. Mimo luźnej formy reżyser stawia pytania całkiem serio. Jaki tak naprawdę mamy wpływ na własne życie? Co się stanie, gdy wedrze się w nie nieobliczalny przypadek? Wreszcie, jaki jest sens ludzkiego życia, które i tak zakończy się śmiercią? Nieoczekiwaną odpowiedź zdaje się przedstawiać błyskotliwy profesor literatury Jules Gilbert (Dustin Hoffman). Z kamienną twarzą twierdzi on mianowicie, że ludzkie życie jest niczym w porównaniu z dziełem sztuki. Potencjalne arcydzieło będzie żyć wiecznie, a człowiek, prędzej czy później, opuści ten świat i odejdzie w zapomnienie. Kontrapunktem dla głównego bohatera jest żywiołowa, spontaniczna i zbuntowana Ana Pascal (Maggie Gyllenhaal) - to ona budzi w nim chęć do życia i umiejętność czerpania radości z każdej, nawet ulotnej chwili. Jest impulsem, dzięki któremu ospały Harold zaczyna realizować swe marzenia. Ze zdumieniem stwierdza jednak, że ich nie ma? Poza chęcią nauczenia się gry na gitarze, nic nie przychodzi mu do głowy. Życie mu się przydarza, jest bierny i pusty w środku. Jednak gdy to w końcu zrozumie, stanie się pełnowartościowym człowiekiem. Taki oto ton, lekko pretensjonalny, ale w gruncie rzeczy optymistyczny, dominuje przez cały film. Miejscami jest naprawdę śmiesznie - przeszkadzający bohaterowi w pracy przybłęda, sekwencja z kupnem gitary czy próba nawiązania kontaktu z narratorką przez szczoteczkę do zębów. Zabawni są też aktorzy. Ferrell po udanym występnie w produkcji Woody'ego Allena "Melinda i Melinda" kolejny raz udowadnia, że w komediach sprawdza się znakomicie. Gyllenhaal jako właścicielka ciastkarni jest po prostu urzekająca. Prawdziwy koncert gry dają jednak Emma Thompson i Dustin Hoffman - oboje są cudownie przerysowani. Thompson z niewinnością i zagubieniem tłumacząca pielęgniarce, że czeka na czyjąś śmierć to komediowe aktorstwo najwyższej próby. Hoffman natomiast już wielokrotnie udowodnił, że w wyrazistych rolach drugoplanowych, w których może pójść na całość, nie ma sobie równych. Ciekawie prezentuje film wątek happyendu. Właściwie wyjaśnia, dlaczego w filmach i książkach jest ich tak wiele. Równocześnie beztrosko sam serwuje nam jeden. Reżyser dyskretnie mruga okiem, a widownia oddycha z ulgą.